Onze nieuwjaarsgroet ging over moed. Moed is het vermogen om iets te doen of juist te laten ondanks angst, risico of onzekerheid. Wat dat precies betekent is voor ieder mens en in iedere situatie weer anders. Zo kan het moed vragen om:

– nee te zeggen

– voluit ja te zeggen

– te erkennen dat iets niet lukt

– te zeggen dat je ergens heel goed in bent

– te voelen dat je bang bent

– te voelen dat je verliefd bent

– te zeggen dat je heel erg boos bent

– te erkennen dat jouw boosheid schade aanricht

– iemand te bedanken

– te stoppen met iets dat niet goed voor je is

– te beginnen met iets dat je heel eng of spannend vindt

– te gaan

– te blijven

– met lege handen staan en blijven staan

– te blijven zoeken naar oplossingen of hier juist mee te stoppen

– je verzet te staken

– je te verzetten tegen de stroom in

– etc.

Het moedigste dat ik de afgelopen jaren heb gedaan is te erkennen dat ik soms echt niet meer weet wat mij te doen staat. Na een scheiding, alleen zijn met een groot verdriet, op de één of andere manier wist ik dat ik daar doorheen moest komen. Grootmoedig begon ik eraan: dit ging ik wel overleven! Tot dan toe had ik altijd moed genoeg gehad, moed om de dingen te doen waarvan ik wist dat ik ze moest doen, een beetje in de sfeer van “a man ’s gotta do what a man ’s gotta do”. Ik wist ook eigenlijk wel altijd ongeveer wat ik te doen had. Maar nu was dat helemaal anders, ik wist niet wat mij te doen stond, wat ik moest doen en wat ik moest laten en in welk tempo. Dát vond ik beangstigend.

Geleidelijk kreeg ‘moed’ voor mij een andere betekenis: juist niet ‘even doorzetten’, maar mezelf verhouden tot het verdriet en de boosheid die ik voelde. Ik vond nieuwe moed door mezelf toe te staan niets te hoeven, behalve het aangaan en het toelaten van het ‘niet weten’. Geen voorwaarden stellen aan de uitkomsten, maar er gewoon maar in gaan. Eén ding wil ik wel verklappen: ik vond en vind er niks heroïsch aan… Het is doorploeteren, weer een brok verwerken, even denken dat het voorbij is en weer de volgende brok verwerken. Toch heeft het veel opgeleverd: het heeft me beter leren voelen, zodat ik meer verdriet én plezier en lichtheid kan ervaren, daarmee ook beter weet wat goed is en wat niet. Ik heb veel vertrouwen ontwikkeld in het aangaan, van wat er is. Heel bemoedigend!

Meer is er eigenlijk niet over te zeggen. Ik wens ook jou een moedig jaar toe!