Een metafoor over ruimte maken zonder iets weg te doen: Achmed en de geit.
Het verhaal speelt zich af in Oost-Turkije, op een schrale berg. Daar woont Achmed, samen met zijn 4 kinderen en vrouw in een klein hutje. Hij werkt elke dag op het land, lange dagen van zwoegen rijgen zich aaneen. Het land wat hij bewerkt is arm en het klimaat niet perfect. Soms heeft hij een redelijke oogst, soms een slechte. Het is eigenlijk al jaren geleden dat hij een echt goede oogst had.
Op een dag komt hij vermoeid thuis van het werken op het land, en zegt zijn vrouw: ”Achmed, ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws!”. Achmed zegt: ”Ik ben zo moe, ik wil graag eerst het goede nieuws horen”. Zijn vrouw vertelt dat ze weer zwanger is. Achmed springt blij op en dankt Allah voor dit mooie geschenk. “Maar wat is nu het slechte nieuws?” vraagt hij. “Nou, Achmed, waar gaan we dat kind laten? Het is hier al overvol!”, zegt ze. Achmed weet het ook niet en zijn blijdschap van net verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hij piekert en tobt, maar weet gewoon niet wat hij moet doen. De dagen erna vraagt zijn vrouw verschillende keren wat hij nu gaat doen. Achmed raakt steeds radelozer en roept uit: “Ik weet het niet!”. Zijn vrouw voegt hem fijntjes toe dat hij wel de veroorzaker is van het ‘probleem’ en dus ook de oplossing moet gaan vinden.
Ten einde raad gaat Achmed naar de Imam, dat is tenslotte een wijze man. Hij moet daarvoor een halve dag lopen, de berg af, maar hij weet echt niet hoe hij anders het probleem alleen op moet lossen. Hij legt de Imam zijn vraag voor en vraagt wat hij moet doen. De Imam zegt: “Dat is simpel, neem een geit in huis”. Achmed denkt: “een geit?” Maar hij doet alles wat de Imam zegt en gaat weer de berg op, nu meer dan een halve dag lopen. Eenmaal terug vraagt zijn vrouw: “En?”. Achmed zegt:” We moeten een geit in huis nemen” en neemt een geit mee naar binnen. Achmeds vrouw ziet het hoofdschuddend aan en denkt er het hare van. In dat volle hutje, met die zwangere vrouw en die vier kinderen, komt een poepende, piesende geit. Ook eet de geit al het eetbare op wat hij tegenkomt en daarmee stijgt de spanning nog meer, daar in dat hutje op de berg.
Hij wordt helemaal gek natuurlijk en gaat een week later naar de Imam terug. Hij zegt: “Imam, mijn zwangere vrouw, vier kinderen, die geit, wat moet ik doen?” Zegt de Imam: “die geit moet eruit”. Achmed weet niet wat hij hoort! Geïrriteerd groet hij de Imam en loopt enigszins boos en verward die berg weer op, terug naar zijn hutje. Zijn vrouw vraagt: “En, wat zegt hij deze keer?”. “De geit moet eruit” bromt Achmed. Ze halen de geit uit de hut, maken schoon, gaan zitten en zeggen: ”Hé, wat een ruimte!”.
